// Τρίτη, 17 Φεβρουαρίου 2015
/ 0 Σχόλια //
Όταν η γιαγιά Μ. έγινε αστεράκι, πριν από περίπου επτά μήνες, όλα ήταν πολύ δύσκολα.
Έφυγε απροσδόκητα απο κοντά μας και το κενό που άφησε πίσω της αναντικατάστατο. Ας πούμε, για να το πιστέψουμε, ότι το καλοκαίρι βοήθησε λίγο τη θλίψη μας. Στα κορίτσια είπαμε ότι ο Χριστούλης ζήτησε από τη γιαγιά Μ. βοήθεια για να προσέχει τους ανθρώπους κι έτσι η γιαγιά έγινε αστεράκι για να είναι συνέχεια δίπλα του και να τον βοηθάει.
Και κάποια βράδια βλέποντας τον ουρανό εντοπίζουμε και το αστεράκι – σπιτάκι της γιαγιάς Μ. Όμως τα κορίτσια κουράστηκαν η γιαγιά να είναι συνέχεια αστεράκι και θέλανε να τη δουν. Έτσι άρχισαν να μας λένε ότι το αστεράκι της γιαγιάς χάλασε και μέχρι να φτιάξει η γιαγιά μπορεί να γυρίσει στο κανονικό της σπίτι και άλλα τέτοια.
Τι να τους πεις τώρα; Ότι απάντηση – δικαιολογία και να τους δίνουμε, βρίσκουν κάτι να μας πουν και μας κολλάνε στον τοίχο.
Επτά μήνες μετά τα κορίτσια αποφάσισαν να θρηνήσουν για τη γιαγιά Μ. Είναι σα να μας λένε «εντάξει εσείς ήσασταν στεναχωρημένοι τόσο καιρό κι εμείς δε λέγαμε τίποτα, ε δεν κρατιόμαστε άλλο.
Στεναχωριόμαστε κι εμείς για τη γιαγιά.
» Η θλίψη έρχεται και φεύγει, και ο τρόπος που την εκφράζουν τα παιδιά την «αποδυναμώνει».
Άλλη μία μαγεία που βιώνουμε δίπλα στα παιδιά μας. Μέγαλη τύχη και ευλογία.
mariakoumarianou.wordpress.com